Hayal kırıklığına uğradığım anların sayısı gülüşlerimin sayısını geçtiğinde anladım, ben bu dünyayla başa çıkamazdım. Sevdiğim insanların gözlerinde aynı sevgiyi görmediğimde anladım, ben bu hayata iki elimle sarılamazdım. Sık sık yalnız bırakıldığımda anladım, bu hayata alışmadan içinizden biri olamazdım.
Acı çektim, acı çekiyorum ve acı çekeceğim yıllarca çünkü alışıyorum hepinize. Yüzümdeki gülümsemeyi söküp almanıza izin veriyorum. Çünkü amacım gülmek ve güzel bir hayat yaşamak değil; yalnızca yaşamak benim amacım. Bunu yalnız yapmak zorundayım ve bu yüzden benden çok kimseye acımadım.
Herkes yalan söylermiş, bunu zor yoldan öğrendim. Neyden kaçtıysam o çaldı kapımı ve çıkardı beni deliğimden, acı çekmeye mahkûm olduğumu böyle anladım. Kabullenmek ve alışmak zorunda kaldım. Duyduğum her yalanı gerçekmiş gibi kabul ettim.
Ben, kendimden çok kimseye acımadım. Hiç kimse benim kadar yalnızlığın esiri olmamıştır. Hiç kimse benim kadar sevgisizlik çekmemiştir. Ve hiç kimse hiç kimseyi, sizin beni paraladığınız kadar paralamamıştır.
Bu yüzden kendime acıyorum. Kimsesiz, acı içinde, tek yaptığı üç beş satır yazmak olan aciz bir insanım ben. Eskiden sizinle yaşamak için alışırdım size; şimdiyse hayatta kalmak için alışıyorum. Ben şimdiye dek kendime hiç bu kadar acımamıştım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder