İçimde Kalmasın Cümleler

    İki gündür gözyaşlarımı durduramıyorum. Sürekli ağlamaya meyilliyim, nerede olursam olayım ağlayasım geliyor. Bunu yazarken, tam şimdi, hakim olamıyorum kendime ve ağladıkça ağlıyorum. Çok yorgunum.

Yazacak çok da bir şeyim yok. Gitmeliyim.

Daimi

    Geçecek sanmıştım tüm yaralar, izleri kalacak inanmıştım. Ne kadar dipte olsam da bir zaman gelecekti ve görecektim günışığını biliyordum. Umudum yokmuş gibi ağlardım ama asla sönmedi içimde küçük bir mum, şimdiye dek.
Daimi bir acı benimki anladım.

Var Olmak Zorundayım

Nasıl olur da düşerim ikinci defa ölümün avuçlarına?

Oysa kaçalı ne kadar olmuştu? Ne zamandır eteklerim benim kanıma bulanmamıştı.

Ne zamandır olması gerektiği yerdeydi aklım ve dümdüz çiviliydim şimdiki zamana. Şimdiyse bir ileri bir geri gidiyor kafam, geçmişin yükü altında hazırlamaya çalışıyorum şimdiyi gelecek zamana.

Ve parlak değil gelecek görüyorum, kafamı gömdüğüm geçmişin tozu bulanmış her tarafa. Bundan kaçışım yok. Kaçışım olmayan şeyle savaşmak istemiyorum. Gururumla değil kabullenişimle yenilmeliyim kendime. Hayır yalan söyledim sabahleyin: Benim en büyük düşmanım hiçliğim değil, kendim.

Hiçliği ben yarattım, benim bu kara deliğin patlayan yıldızı.

Ve daha fazla medet ummamalıyım sevdiklerimden. Adım gibi eminim sevdiğim kadar sevilmiyorum. Niçin kendimi kandırayım daha fazla? Niçin inanmadığım halde gülümseyeyim iltifatlara?

Daha fazla medet umamam bu hayattan. Evrendeki her atom mutsuz varoluşumdan.

Ama ölümü bile hak etmiyor çirkin varlığım. Toprak kabul etmez ki, reddeder narin çiçekler çürüyecek bedenimi.

Ve bu yüzden ben,

tüm sevgisizliğimle ben, var olmak zorundayım.

avoiding the void

Benim içim yanmıyor artık.
    Ne yanık kokusu yükseliyor içimden ne kızarmış bir ruhun kokusu. Hiç, hiçlik kokuyor benim ruhum. Ne zaman kapısını aralasam içimin ve soksam kafamı içeri, alıyorum hiçliğin kokusunu. Midemi bulandırıyor, kapatıp çıkıyorum; mecburum. Öyle bir ev ki içim, kaçmasından korktuğum hiçbir şey yok artık içinde. Kapısına kilit vurmuyorum; yalnızca, koku dışarı yayılmasın diye, arkamdan çekip terk ediyorum.
    Bir düşman doğuyor içimde görüyorum. Silahı umursamazlık düşmanımın. Ve ikimiz de biliyoruz ki hiçbir ordu savaşamaz umursamazlıkla, Herkül bile galip çıkamaz bu savaştan. Tam da bu yüzden belki düşmana kendi silahıyla saldırıyorum: Görmezlikten geliyor; doğal bir mutsuzluk benimki, diyorum.             Savaşırdım insanlarla, savaşırdım duygularımla ve hatta savaştım aşkla; galip geldim, yenildim. Ancak bu seferki bir muamma: Çünkü hiçlikten ibaret düşmanım. Görüyorum ki yutacak önce galip geldiğim savaşları, ardından yenildiğim her insanı ve çektiğim her acıyı. Bir bakacağım, savaş sahasında, bir başımayım. Ne gelecek umudu elimde ne geçmişin acısı. İşte o zaman hiçlik beni de yutacak. İçinde bir kara delik saklayan, korkunç bir insan olacağım.
    Bundan sonra en büyük düşmanım, içimdeki boşluktur. Hiçlikle savaşıyorum.