Ayılamaz oldum kederlerimden ve
acı içindeyim her saniye. Bu dünyaya ait değilim ben, sizin dünyanızın insanı
değilim. Hiçbirinizin olmazsa olmazı olamadım. Hiçbirinizin gözleri aramadı
benim gibi bir yabancıyı. Hiçbiriniz, hiçbiriniz gerçekten merak etmedi nasıl yaşadığımı. Bakılacak bir yüz değildi benimki ve bakmak istemediniz,
gözleriniz kapalı uzattınız elinizi. Neden uzattınız peki? Vicdanınızı
rahatlatmak için bir araçtım size. Ötekileştirmediğinize inanmak istediniz. Bana
da, insanlara da yalan söylediniz. Kahrolsun şu dünyaya adım attığım gün, ne
zehirli bir havaymış sizinki! Ciğerlerim yalnızca ızdırap doldu senelerce.
Gözlerim dolu dolu yaşadım, titreyen ellerimi küçük ceplerime sakladım. Ağladığım
görülmesin diye penceresiz odalarda yaşadım.
Ağladım,
kapının ardındaki gülüşlerinizi hayal ettikçe. Sızlanıp durdum duvarlara. Kalbimde
şüphe olmadan gülmek istedim hep. Gülmek ve acınası hayatımda her şeyi daha iyi
yapmak istedim. Dans etmek istedim sokaklarda belki, attığım adımlar özgürlüğün
sembolü olsun istedim. Onun yerine parmak uçlarımda yürüyorum şimdi. Gölgeden
gölgeye atlıyor ve göz göze geldiğim insanlardan kaçıyorum. Sevilmedim ben asırlardan
beri. Merak ediyorum, nasıl bir şeydir birinin seni hayatında istemesi? Nasıl
olurdu acaba birinin kapılarını ardına dek açıp, bana “Hoşgeldin.” demesi?
Vazgeçtim
bunları anlatmaktan. Vazgeçtim güzeli arayıp durmaktan. Vazgeçtim beni
kurtaracak aşktan ve doğru insandan, insanlardan. Şimdi üç beş satırla
teselli ediyorum bir çift söze hasret dilimi. Yalnızlıktı benim tek dostum, onu
dahi çaldınız benden. Artık kimsesizim ben.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder