Yol Göstermesin Kutup Yıldızı

vazgeçmiş bir ruhun gözleriyim,

görüyorum gözlerindeki gizli yaşları

sakladığın her acıyı,

söylediğin her yalanı.

senden fazlasını bilecek değilim;

ama görüyorum içindeki yarayı

geçmişin tozlarından iltihaplanmış,

geleceğin korkusundan kaşınıp durmuş,

şimdinin yazgısından kanayıp duran anıları,

hepsini görüyorum üzgün gözlerinde

sen bilemezsin, ne çok şey anlatır bir bakışın

binlerce kelimenin altında eziliyorum.

birbirine karışmayan, iki ayrı denizse gözlerin,

ben yüzme bilmiyorum

kendi gözlerimi kapattım,

ihtiyacım yok onlara,

senin gözlerinle görüyorum.

vazgeçmiş bir ruhun bedeniyim,

buz tutmuş her yerim,

kutuplardan soğuk, yakıcı kederlerim

defterler arasında el sallıyor,

hain, sinsi bir gülümsemeyle yüzünde

hayır, hayır

görmek istediğim varlıklar bunlar değil,

bana dair bir şey istemiyorum artık!

bırakın, tutuşsun her yerim,

erisin tüm buzullar,

yol göstermesin kutup yıldızı!

bana onun gözlerini getirin,

size en sıcak kışı bahşedeyim,

size acı nedir, göstereyim

bana onu getirin,

belki kutbu bulamam yıldızım olmadan

ama biliyorum,

benim yolum, onun ayak izleriyle döşelidir.